مگرم نیست به باغ بی بهار تو

ساقه ای به دست تو

                          به جان و دل سپردنم

اگرم ساقه ی تو

 به دست من

                          سپردنت

همه تن خاک شوم

نیست شوم

تا که تورا،

برسم به  ریشه دادنت

سر من، سر به هوای گل تو،

                                 هوائی گشته

این چنین بود مرا همیشه بودنت؟

از همه،قاصدکان

                 دل نگران شنیده ام

بی بهار از دل پر خزان من

ساقه ی عشق دلم 

           به زمستان وصال ،بریدنت، سپردنت

من،فسون گشته به بوی باغ  تو

    رسمت این بود، خاک ز ریشه ام، کشیدنت؟

دگرم نیست خیال قد کشیدنم

همه جا ریشه دوانده

    فقطم جمله ی – ای کاش -

                                 لحظه ای دوباره دیدنت

باغبان لحظه های برفی ام

 برگرد

 تا سبز شود

                 برگ برگ خیال باغ بودنم